Ik en mijn INNERLAND

Woorden zijn voor mij heel belangrijk. Het is voor mij een natuurlijke manier van mijzelf laten zien. Maar ook door mijn woorden te vangen in gedichten kan ik mijn emoties uiten. Als ik schrijf kan ik mijn gevoel opzoeken en daarnaast ook delen met de wereld. Ik heb dan ook een groot verlangen om mijn eigen reis met jullie te delen. Want je bent gelukkig nooit klaar met leren. Iedere gebeurtenis of fase in je leven geeft je weer nieuwe uitdagingen. Het zijn prachtige kansen om je verder te ontwikkelen en om nieuwe dingen over jezelf te leren.

Lees mijn ‘reisavonturen’ hieronder in de blogs: 

Schrijven is

mijn passie

🍫Dragonfly bliss🍫

Gister ging er een lang gekoesterd wens in vervulling. Ik mocht een Cacaobliss ceremonie ervaren. Vorig jaar stond hij op de planning en gooide de medicatie voor de ontsteking in mijn schouder roet in het eten. Maar deze keer ging alles goed. De dagen voor de ceremonie merkte ik al dat er veel speelde. Onrust, en emoties hielden mij bezig maar ook een spanning. Want ja, het is toch best eng om iets te doen wat buiten je comfort ligt, en waarbij je niet weet wat je kunt verwachten. Maar iedere reis is anders, dus ik ging er open in. Maar wauw, wat een dag! Het was een dag waarin ik allerlei werelden heb gezien, boodschappen heb ontvangen en verschillende emoties heb gevoeld. Ik zal jullie meenemen..🥰

De ceremonie speelde zich af op een sprookjesachtige locatie. Tussen de weilanden aan een doodlopend paadje, vond ik vanmorgen vroeg een groot perceel. Het voelde meteen goed! Ik zag verschillende tenten, plekjes om tot jezelf te komen, een ijsbad en vooral voelde ik de eigenheid. En daar houd ik zo van! Hier woont iemand die creëert, verbonden is met de natuur en daarmee een gevoel van warmte en welkom uitstraalt. Bij aankomst kreeg ik dan ook van de bewoner een vriendelijke zwaai waarna hij in zijn badjas verder liep richting het koude water. Love it!🔥

Ik parkeerde mijn auto, ontmoette twee van mijn medereizigers en vond mijn weg naar de tipi waarin de ceremonie zou plaatsvinden. Na een cleaning en een fijne welkomstknuffel van Frank ontmoette ik de derde reiziger en vond ik mijn plekje in de ruimte. Een fijn matras met kussen en deken, waar ik mijn pen en papier naast kon neerleggen. Ik had een persoonlijk voorwerp mee, het knuffeltje van Dean. Voor mij is Dean degene die mij weer terug heeft gebracht bij mijn gevoel. Hij helpt mij te verbinden, en staat voor mij ook voor al het licht. Mocht ik me niet fijn voelen, vast komen te zitten of twijfelen aan de energie dan kan ik hierop vertrouwen🙏🏻.

We starten heerlijk rustig en dat maakt dat ik me al snel op mijn gemak voel. We praten over waarom we hier zijn en over wat we zouden kunnen verwachten. Een leuke spanning prikkelt in mijn buik, let’s do this. Iedereen schrijft zijn/haar intentie op, hieronder de mijne:

Ik Irene wil nu samen met Frank de blokkade volledig loslaten die mij tegenhoudt om alleen op mijzelf te vertrouwen, wat ik voel op mij keel en borst, en datgene wat eraan vastkleeft wat niet van mij is.

We delen de intenties met elkaar en daarna spreken we deze ook uit bij het eten van de chocolaatjes. Mijn lichaam heeft aangegeven welke hoeveelheid er voor mij vandaag passend is: 2,5. Ik heb geen idee waarom maar dit heeft ook geen uitleg nodig. Ik neem met mijn lege maag het eerste chocolaatje tot mij en ben blij verrast dat het niet vies is. We nemen de cacao bliss in twee ronden in, over een uur nemen we de rest. Terwijl de cacao langzaam zijn werking gaat doen (voor mij een kennismaking met mijn lijf) beginnen we aan een oefening. We gaan elkaar lang in de ogen aankijken, waardoor je verbindt met elkaar en ook jezelf spiegelt. Deze oefening is voor mij niet nieuw, en ik weet hoe bijzonder maar intens dit kan voelen👀.

Ik ontmoet de ogen van alle drie de medereizigers en bij iedere ontmoeting krijg ik een ander gevoel en boodschap. De eerste ontmoeting brengt mij keihard in mijn gevoel, verbinding is AAN. In haar ogen voel ik mij totaal kwetsbaar en komen de emoties vrij. Ik voel dat ik dit nodig had, ik zat de laatste tijd teveel in mijn hoofd. Dankbaar en nog in mijn verdriet ontmoet ik een mannelijke energie tegenover mij. Het raakt me want ik ervaar een spanning rondom afwijzing. Maar binnen een paar seconden ontdooit dit gevoel en voel ik een totale rust over mij heenkomen. Een fijne, oordeelloze blik komt mij tegemoet. De derde ontmoeting geeft mij heel veel warmte en liefde, die ik vooral mag ontvangen. Wat een fijne start van deze dag! Ik trek vervolgens een dierenkaart voor vandaag en daarop staat de Libelle en de woorden: Magie, Spontaniteit, Directheid en Verandering✨.

Het is inmiddels een uur of 10 en we sluiten onze ogen. Ik voel me een beetje spacy, en daarnaast ook erg misselijk. Meerdere keren denk ik dat ik moet overgeven. Ik geef dit aan bij Frank die mij een vraag stelt: wat wil de misselijkheid je vertellen? Ohja! Wat is de boodschap? Ik voel direct wat de onderliggende pijn is. Het is afwijzing/oordelen/negatieve gedachten van mijzelf naar mijzelf. En kort daarna mag ik dit direct loslaten en voel ik mij een stuk lichter. Ik reis verder met het andere 1,5 chocolaatje erbij door lilalollypopland. Haha geen idee hoe ik dit nu kan beschrijven, maar laten we zeggen dat ik vele films heb bezocht! Ieder liedje dat ik hoorde bracht mij weer in een andere setting en poeh zo cool maar ook wel heel veel. Onderweg gebeurt er van alles. Ik krijg door: BE THE CHANGE. Wow, ja dat is een mooie! Verder komt er via allerlei wegen door dat ik meer in de ontspanning mag. Lachen, dansen en zingen, dat is wat ik wil en nodig heb! Ik lach, beweeg en zing liggend op mijn matrasje en ik denk: dit is echt leuk! Verder ervaar ik kou op mijn reis (weer een boodschap) en warmte, en wordt mij gezegd: alles zit in jou 🫠.

De cacao en ik zijn inmiddels dikke vrienden en ik vind de sessie heel fijn. Tussendoor moet ik naar de wc, wat zich hier bevindt in een pipowagen verderop. En wat had ik een lol met mijzelf onderweg haha, moet er nog om lachen. Toen ik terugkwam zei ik tegen Frank: dit was echt cool! Kort erna kom ik ineens in een zwaar stuk waarbij ik volledig in mijn pijn en verdriet wegzak. Soms op zoek naar mijn adem, die mij dan weer gerust kan stellen. En ik voel me, moe. Niet gewoon moe, maar echt DOODMOE. Gapen en een zwaar lichaam. Tussen de werelden door open ik af en toe mijn ogen. Ja, ik lig nog in de tent, alles gaat goed. En ik spot een dode libelle op het touw boven me. OMG net als mijn kaart, zeker geen toeval! Ik ben benieuwd naar de boodschap erachter, die ik straks kan opzoeken. Ik merk dat ik langzaam minder diep aan het reizen ben en meer aan het chillen met de muziek. Frank heeft zich in mijn gedachten ontpopt tot een soort poppenspeler die alles regelt en ik moet er steeds om lachen (nu nog). Terwijl ik steeds meer in het hier en nu kom, en geen idee heb van tijd, vraag ik me af wat ik moet doen. Ik vraag Frank om hulp, en of ik misschien een extra dosis nodig heb. Hij geeft dat het al 16.00 uur is dus dat dit niet nodig is. Ik ga weer terug naar ontspanning, schrijf wat op, en zie hoe er langzaam een lekkere gezonde maaltijd wordt neergezet. Als iedereen weer een beetje geland is eten we samen rustig. Poeh, wat een heerlijke smaken! Ik merk dat ik nog een beetje misselijk en moe ben, maar alles mag er zijn. Samen praten we met elkaar na over de ceremonie. Wat een fijne groep mensen, ik voel me echt veilig, verbonden en dankbaar 🥰🙏🏻.

Lieve Cacao Bliss, dank je wel voor deze dag. Bedankt voor de reis met inzichten, het loslaten, de ontspanning, met lach en een traan.

Lieve medereizigers, bedankt voor jullie vertrouwen, de fijne sfeer en de liefde.

Lieve Frank, bedankt voor je veiligheid, betrouwbaarheid en dat je me zo aan het lachen hebt gemaakt 😉

Lieve ik, stap maar wat meer in die ontspanning want alles zit in jou. Zing, lach,dans en BE THE CHANGE! 💃

9 juni 2023

🫱Loslaten is anders vasthouden🫲

Daar zit ik, aan de keukentafel met mijn laptop. Ik kom net uit een sessie met Frank waarin ik met ademwerk(breathwork) en energie(Energy) mijn lichaam mocht onderzoeken (Reconnect). Want in mijn lichaam zitten de antwoorden die ik zoek. De sessie begon zoals altijd met coaching wat mij bracht naar het stuk wat ik mag loslaten. Deze keer ging dit over de angst dat ik te laat ben, het gevoel dat er niet genoeg is, en ik dus misgrijp omdat ik niet in actie kom. Het is een lastig stuk om echt concreet te krijgen maar mijn gevoel resoneert direct, ik voel het in mijn buik en op mijn keel en bij mijn borst. Want het is wat ik de afgelopen tijd heb ervaren. Deze angst kom ik tegen in mijn relaties, bij familie en op zakelijk gebied. En ja, zoals altijd vond ik hier wel iets van. Want de gedachten/oordelen die rond deze angst ronddwaalden in mijn mind waren niet bepaald fijn. Het voelde als een soort egoïsme, jaloezie, een schaduwkant. Een mooi stuk om naartoe af te reizen. Ik ga liggen en neem de intentie in mij op. Tranen zijn direct aanwezig wat voor mij een signaal is dat de verbinding is gelegd. Onder de fijne en veilige begeleiding van Frank ga ik steeds een stukje dieper. 😌

De reis brengt mij naar een plek. Ik kijk vanuit mijzelf naar een concentratiekamp waarin duidelijk de oorlog voelbaar is. Ik zie een meisje zitten, ze zal niet ouder zijn dan 15 jaar. Ze zit in een hoekje, kijkt naar beneden en houdt haar armen om haar benen geklemd. Ze is bang, zit vast in deze situatie, voelt zich alleen en vraagt zich af of ze in actie moet komen of niet. Ik voel met haar mee, want ik zie mijzelf. Ik ben dat meisje geweest, ik weet het zeker, maar dan in een ander leven 🥹.

Ik ga naar haar toe en ga bij haar zitten. Ze vertelt me haar gedachten. Ze weet niet of ze in actie moet komen of niet, ze zit vast in haar twijfels. Als ik haar vraag naar de keuze die ze mag maken komen er veel gevoelens los bij ons beiden. Want het meisje, met donkere lange haren, vertelt mij dat ze moet kiezen tussen leven en dood. Want als zij in actie komt, en gaat vechten voor haar voedsel, betekent dit dat de anderen om haar heen geen eten zullen hebben, en dus dood zullen gaan. En dit vindt zij verschrikkelijk.. Maar ook beseft zij, dat als zij niet in actie komt, en dus niet het voedsel probeert te bemachtigen, dat zij het zelf niet zal overleven. Samen zitten we bij elkaar en huilen. Wat een onrecht, en wat voelt dit als een onmogelijke keuze. Het is de anderen of ik😳.

Ik houd haar vast en troost haar. Samen halen we dit stuk naar mijn huidige leven. Want het gevoel van te kort, niet genoeg en te laat zijn als ik geen actie onderneem, in dit leven, is niet zo tastbaar als in haar situatie. Maar toch voel ik dit ook, of nog steeds. Ze zegt me dat ze me altijd heeft geholpen om mij in leven te houden. Maar dat het nu niet meer nodig is. Ik mag haar, en deze gevoelens en overtuigingen, loslaten. Ik hoef niet te overleven op de manier zoals zij dat heeft moeten doen✨.

Ik mag haar en dit stukje verleden loslaten en dat doe ik dan ook met veel aandacht en liefde. Wat een verbondenheid en energie komt er vrij! Ze zegt me dat ik mag gaan leven, en vooral mag genieten van dit leven vol overvloed. Dat alles goed gaat komen en dat zij er altijd zal zijn. Want loslaten is anders vasthouden💗.

Ik ben blij met haar, dat ik dit heb mogen voelen en zien, en dat ze mij al die tijd heeft geholpen om “veilig” te zijn. Ik doe mijn ogen langzaam open en ik besef me gelijk dat het morgen 4 mei is. Niet alleen was dit de uitgerekende datum van Dean, maar nu heeft dit een nog veel diepere lading gekregen. Wat ik heb gevoeld en gezien vandaag is maar een glimp van de wereld waarin mensen zich hebben begeven in tijden van oorlog. Ik ga nog even rustig bedenken hoe ik dit morgen tot uiting wil brengen 🦋

Voor nu is de boodschap helder: Geen angst meer nodig om te laat te zijn of te kort te komen. Ik mag in beweging komen en mijn leven invullen met JOY en vanuit rust en vertrouwen. Ik mag genieten van de vrijheid van mijn leven. En vandaag zet ook alles even in perspectief, want keuzes hebben soms consequenties voor anderen maar nooit in dezelfde mate als waarin zij (ik) dat toen heeft ervaren. 

Ik ben dankbaar en onder de indruk en dat wil ik graag met jullie delen. Dit doe ik op een manier die bij mij past, een story. Schrijven is namelijk mijn manier van uiten. Een manier waarop ik me wil openstellen voor jullie en verbinding wil maken 💝.



3 mei 2024

🫶🏻The DEEP dive🫶🏻

In mijn vorige gedicht heb ik aangegeven op expeditie te zijn binnen mijzelf. Dit is voor mij niet iets nieuws, dit zal ik namelijk altijd blijven doen. Wat wel nieuw is, is de vorm die ik eraan gegeven heb. De komende maanden neem ik opnieuw een sprong in het diepe en duik ik volledig in mijn innerlijke wereld. Er liggen namelijk prachtige parels daar verborgen die ik graag zou willen opduiken. Boodschappen die ik zou willen ontvangen. En ook de volgende beweging die ik mag nemen op mijn pad.

Dit doe ik niet alleen, want ik geloof in de kracht van samen. Je kunt jezelf immers niet verder brengen als daar waar je al bent. De komende maanden duik ik samen met Frank Heddes wekelijks in mijn onderbewuste wereld. En zoals altijd gaat dit met een stukje zenuwen en spanning gecombineerd met passie en enthousiasme.

Vol overgave heb ik dan ook vorige week mijn eerste sessie gehad. Na een coachend gesprek komen we op iets wat mij tegenhoudt. Er is iets wat ervoor zorgt dat ik niet volledig mijzelf kan zijn en laten zien. Het zorgt ervoor dat ik niet in actie kom. Het is de angst voor oordelen van anderen, wat ik voel op mijn borst en in mijn keel.

In de sessie spiritus breathwork veranderd deze boodschap aanzienlijk. Ik kom er namelijk achter dat het niet (alleen) angst is voor oordelen van anderen, maar de angst zit vooral in mijzelf. Want IK ben zelf degene die oordelen heeft over MIJZELF. IK ben zelf degene die er daardoor voor zorgt dat ik niet in actie kom. In de sessie ben ik letterlijk aan het vechten tegen mijzelf. Een hoop boosheid, oordelen en hardheid mag aangekeken worden, om vervolgens te verzachten. Want deze kant van mij, hoort ook bij mij. En dus mag ik mijzelf vergeven, omarmen, en deze twee delen van mij samen brengen. Bij het terugkomen in het hier en nu voel ik mij uitgeput maar krachtig. Thuis kijk ik in de spiegel en lach naar mijzelf: een mooi begin van deze liefdevolle reis!

Ik gun jou dit ook. Laten we samenwerken en samen gaan verkennen welke delen van jou nog niet zichtbaar zijn. Welke stukjes in jou mogen gehoord worden? Hoe kijk jij naar jezelf en dus ook naar jouw omgeving? En klopt dit nog voor jou? Voel je welkom en stuur mij een berichtje voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.

Liefs Irene

22 april 2024

💌“The body remembers”💌

Daar sta ik in de douche, mijn tranen mengen zich met het water.

“Ik voel je… ik ben hier… “ zeg ik tegen mijzelf. 

Twee weken geleden begon ik me een beetje vreemd te voelen. Een bepaalde mist om mijn heen ofzo. Het voelde wel rustig aan maar ergens probeerde ik t ook te plaatsen. Wat is er anders? Waarom voel ik me zo vreemd of “stoned”? 

Mijn hoofd probeerde het te begrijpen. Wat heb ik gedaan de laatste tijd? Welke boodschap zit hieronder? Ik besloot te gaan ademhalen om dit gevoel te onderzoeken. Het werd me duidelijk dat het zich bevond in mijn onderbuik. Twee weken geleden, toen ik op de tafel lag bij Malinche voor mijn 4e RET behandeling voelde zij daar een soort draaikolk. Ik herkende dit wel. Tenminste, ik kon er nog geen concreet gevoel aan hangen maar dat er iets in beweging was wist ik wel en dit werd door haar bevestigd🙏🏻

Het pad van onderzoek bracht me naar het stukje: het kennen van mijn lichaam. Wat zijn voor mij de momenten geweest dat mijn lichaam tegen mij sprak? Waardoor kan ik weten dat het goed met haar gaat? Hoe is mijn cyclus en stoelgang? Welke signalen betekenen een disbalans en durf ik deze ook aan te kijken? Ik kwam daarin eerst een stukje dankbaarheid tegen, want ik ben altijd heel trots geweest op mijn lichaam. Niet om hoe het eruit ziet, maar omdat het altijd precies deed wat het moest doen. Ik kon en mocht erop vertrouwen, en wat een fijn gevoel is dat. Bijv bij het zwanger worden en zijn en bij de bevallingen deed ze ook precies wat nodig was. Ik heb niet zo vaak vragen gehad over waarom lukt dit niet, of waarom gebeurt dat nu? 

Wat wel een moment was waarop mijn lichaam niet zo duidelijk was geweest was met de zwangerschap van Dean. Pas na 10 weken herkende in die signalen. Of beter gezegd, wilde ik luisteren en zien. Vervolgens werd ik totaal overspoeld door het ‘ niet weten’ en het ‘loslaten van controle’. Twee thema’s die vaker in mijn leven voorkomen😉.

En nu houdt mijn onderbuik mij dus al even in zijn greep. Het was dan ook niet vreemd dat vorige week, bij een 1 op 1 sessie bij Frank, dit gevoel naar boven kwam. Al vrij snel na het starten met de spiritus breathwork kwam en angst voor het voelen en de intentie: de verbinding herstellen met mijn gevoel, naar boven. Ik mocht die dag de verbinding herstellen, terwijl ik niet eens wist dat ik hem echt kwijt was geraakt. In de intense sessie mocht ik de blokkades die erop lagen loslaten. De blokkades die ik daar zelf, in mijn onderbuik, de afgelopen jaren had geplaatst. Een manier om mijzelf te beschermen, een manier om de angst en pijn niet te voelen. Tijdens de sessie mocht ik ze vanaf mijn onderbuik omhoogwerken en heb ze er daarna ook letterlijk uitgespuugd. Wat een ervaring en vooral een verlossing! Ook mijn innerlijke kind, de kleine Irene, kwam naar voren. Ze was boos. Jezus wat was ze/ik boos! Ze sprak de woorden: waarom luister je nou niet!! Ik heb de boosheid die ik erbij voelde losgelaten door te duwen en schreeuwen. En daarna opnieuw die opluchting en vrijheid mogen ervaren, zo zo dankbaar voor deze sessie.. Ik kan begrijpen dat dit vreemd klinkt voor iedereen die nog niet eerder een soortgelijke ervaring heeft gehad. Het is voor mij een manier om alles wat mijn lichaam heeft opgeslagen, los te laten. Zoals Frank altijd zegt: the body remembers what the mind forgets✨.

Je kunt je voorstellen dat ik daarna, schor en doodmoe, ook alles even mocht laten bezinken… Maar het gevoel dat mijn buik mij nog iets te zeggen had bleef. Ik trok een kaart terwijl ik vragen stelde over dat gevoel. Het antwoord was: Ik kies voor vertrouwen, ook in het niet weten….. Vooral dat laatste stukje, het niet weten, wat is dat soms verdomde lastig! Een aantal dagen gingen voorbij en opeens had ik een ingeving, ik wist bij wie ik moest zijn! Mijn lieve vriendin Marloes, gevoelig en bevoorrecht met een gave waarbij ze zich heel goed kan afstemmen op anderen. Ik vroeg haar om bij mij in te checken, om te zien en voelen of zij mij meer kon vertellen. En binnen een paar minuten hadden we een antwoord… het was mijn baarmoeder😶.

Mijn baarmoeder, het thuis van mijn 3 lieve kindjes, wilde mij iets vertellen. De boodschap was niet makkelijk. En misschien voor vele van jullie niet te bevatten. Maar voor mij was het meer dan helder. In mijn baarmoeder zitten nog delen van Dean. Er zitten daar nog (fysieke of energetische) stukjes van de zwangerschap die ik mag voelen en loslaten. En als het om Dean gaat, en het woord loslaten, komt er bij mij al snel verdriet omhoog. Want mijn lichaam en mijn geest wilden alles behalve hem loslaten op het moment dat hij levenloos geboren werd. 

Ik bedank mijn vriendin, en besluit het even op me in te laten werken. Bizar dit, want ik had net van de week een artikel gelezen over hoe ze in andere landen veel tijd en ruimte nemen voor het herstellen van het lichaam na het verliezen van een kindje. Ik was erdoor geraakt. Als je dit even naast het westerse beeld zet, waarbij we soms de dag na een miskraam weer op ons werk rond hobbelen, is dat best shocking. En het doet me ook zeer dat vele moeders dit soort ervaringen als een geheim meedragen🤐. 

Maar terug naar de boodschap. Het energetisch reinigen van mijn baarmoeder is voor mij niet nieuw. De vorige keer heb ik dit reinigen voor de zwangerschap van Dean gedaan. Onder begeleiding heb ik toen alle koorden doorgeknipt en de energetische “shit” die daar achtergebleven was heb ik toen opgeschoond. Ik heb me toen wel eens afgevraagd of ik door het reinigen misschien wel onbewust mijn baarmoeder had klaargemaakt voor Dean. Als een soort van warm schoon bedje hihi 🤷🏻‍♀️

Maar terug naar het douche verhaal. Vorige week kwam ik thuis na mijn werk. Ik voelde me overprikkeld en besloot daarom te gaan douchen. Onder de douche en probeer contact te maken met mijn lichaam. Het lichaam waar ik altijd op kon rekenen. Het lichaam dat al weken anders aanvoelt. Ineens voel ik een duidelijke stroom van energie en licht ,een verbinding van boven naar beneden. “ Ik voel mijn baarmoeder” klinkt het in mijn hoofd. “Ik voel je…. “en tranen overvallen me. Ik voel een pijn en verdriet dat ik herken 🥹 Ik voel me weer zoals het moment waarop mijn hart werd verscheurd. Het moment dat Dean mijn lichaam verliet, en die lege momenten daarna in mijn bed. Ik ben intens verdrietig maar ook dankbaar. Dit is het… dit is wat nodig was.. dit is wat ik mocht zien en voelen.. 🫠

Ik had in de afgelopen twee jaar na Dean nooit echt bewust iets gedaan rondom mijn baarmoeder. Ik ben in mijn rouwproces gedoken en heb veel mogen aankijken. Maar mijn baarmoeder, en de wond die daar ontstond, had ik nog niet (h)erkend. En wat voel ik me nu opgelucht en dankbaar. En wow wat een cadeau! Ik moet lachen want ergens is mijn lichaam dus opnieuw heel betrouwbaar en geeft het mij precies wat ik nodig heb. Thank thank thank you! 🍀

In mijn wereld bestaan geen toevalligheden. Het universum geeft mij precies wat nodig is, maar wel altijd op een onverwachte manier. Cadeautjes in een vreemde verpakking. Ik houd ervan en soms schop ik ertegenaan 🤭

Moe maar voldaan kies ik ervoor om na het douchen op de bank te gaan zitten. Thee, chocolade en een fijne serie terwijl ik mijn handen op mijn buik leg. “Stil maar, ik ben er”.

19 februari 2024

☀️“ Waarom ik doe wat ik doe”☀️

“Wat ben je lekker bezig Ireen, ik zie je steeds meer groeien”

“Wat doe je eigenlijk precies? Ik zag wat voorbij komen”

“Ik heb je blogs gelezen op je site en ik vind het zo knap dat je zo open bent”

“Ik las je post en ik herkende mijzelf helemaal in je verhaal”

“Ben je ook nog juf? Hoe ben je hierbij gekomen?”

“Door jou heb ik er ook voor gekozen om in beweging te komen en ik ga binnenkort breathwork ervaren” 

“Wat is expeditie Me eigenlijk mam?”

Hoe meer ik schrijf, post en leef vanuit mijn passie, hoe meer mensen mij aanspreken en bevragen. Het is super leuk om te horen en te ervaren dat er iets in gang wordt gezet! Maar waarom doe ik nu precies wat ik doe? Waarom deel ik mijn diepe innerlijke gevoelens met jullie? En waarom vertel ik over mijn ervaringen rondom de coaching en breathwork die ik volg? 💌

Allereerst is dit nooit een echte keuze geweest, ik deed het stiekem altijd al. Alleen dan met een beperkt aantal mensen. Het waren de mensen waarbij ik mij veilig genoeg voelde. De mensen die geen oordelen hadden of teveel verwachtingen. Een fijne groep mensen waarbij je altijd jezelf mag en kunt zijn. Ook zijn dit de mensen van wie ik graag kritische vragen ontvang. De mensen die mij scherp houden, mijn leven volgen, het beste met mij voorhebben en vooral niet bang zijn om mij te kwetsen. Onvoorwaardelijke liefde voor deze groep mensen die ik mijn Innercircle noem🙏🏻.

Hoe meer ik in verbinding kwam met mijn diepste zelf, hoe meer ik voelde dat zowel schrijven als storytelling voor mij belangrijke dingen zijn. Het zijn mijn momenten van bezinning, inzichten en het uiten van gevoelens. Maar mijzelf delen met anderen, buiten deze veilige groep, vond ik super eng. Wat gaan ze ervan vinden? Ben ik wel goed genoeg? 🙄

Na het overlijden van Dean besloot ik mijn reis met hem op te schrijven. Een document van bijna 80 pagina’s die ik begon te delen. Eerst met sommige familieleden en vrienden. Ik weet nog hoe spannend ik dat vond. Want wat erin stond was puur en oprecht. Ik had geen rekening gehouden met anderen of dingen weggelaten. Het was echt… Daarna deelde ik het met lotgenoten. En vervolgens met iedereen waarbij ik dacht dat hij/zij hier iets aan zou kunnen hebben. Het voelde bevrijdend en fijn om mijzelf zo te laten zien. Kort erna schreef ik op FB een stuk over Dean. Het ging over dat ik mij kwaad maakte vanwege een soort taboe wat er lag op het delen van foto’s van hem. Ik begon me steeds meer te uiten en mij uit te spreken. En sindsdien voel ik mij hierin steeds een stukje groter. Want deze kwetsbaarheid is wel degelijk mijn kracht. Dat stukje doorbreken van taboe’s is trouwens ook wel iets waar ik op aan ga. Want waarom praten we over de roze en blauwe wolken na een bevalling i.p.v. de hechtingen, totale onmacht of aambeien? Het zijn van die onderwerpen waarbij iedereen iets vind en weet maar weinig mensen iets zeggen. Oja, gelijk even een primeur, mijn volgende verhaal gaat over mijn baarmoeder. (Ja die heb ik nou eenmaal, en ja ook de ouders van de kinderen van mijn klas kunnen dat dan lezen haha 🤭)

Ten tweede wilde ik graag een drempel verlagen. Doordat ik mij zo bevrijd voelde wilde ik dit ook graag voor anderen. Hoe fijn zou het zijn als we onszelf zouden openen en onze gevoelens meer zouden toelaten? Dat we niet allemaal als zombies ons leven leven. Niet alleen ontstaat er door dat openen dan ruimte voor groei door het opruimen van onze trauma’s. Ook is er dan een opening voor echte oprechte verbinding. Eerst met jezelf en dan met je omgeving. Verbinding vanuit liefde i.p.v behoeften. Dat je iemand niet nodig hebt om jezelf beter te voelen. Ja, ik geloof wel in die betere wereld. En ja, ik doe mijn best om vanuit mijn eigen licht en liefde hieraan mee te werken. Ik geloof in de kracht hiervan en ik hoop dan ook dat ik met mijn verhalen anderen kan inspireren. Om ook te delen, hun gevoelens op te zoeken, hun zelfliefde te herstellen, en te gaan leven vanuit die plek✨.

Ten derde wil ik het hebben over hulp vragen en durven ontvangen. Ik denk dat wij elkaar als mensen meer mogen helpen. Ik geloof erin dat wij op momenten waarop wij vastlopen, de hand van een ander mogen pakken en niet alles alleen hoeven te dragen. Iedere coach of hulpverlener heeft zelf namelijk ook iemand nodig om hem/haar te ondersteunen en verder te brengen. Je moet het wel zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen. Door mijn verhalen te delen hoop ik dat anderen ook eerlijk naar hun gevoel durven te kijken en hulp gaan zoeken om hun “shit” op te lossen. Het maakt niet uit waar je begint. Adem eens diep in en uit en ga naar binnen. Pak iets kleins en voel maar. Voel daarna als je iets of iemand hebt gevonden die je kan helpen of je op de juiste plek bent, en anders loop je weer verder. Er is geen goed en geen fout. Ik heb al zoveel prachtige mensen ontmoet die mij hebben geholpen! Sommige liep ik tegen het lijf of kwamen als een cadeau op mijn pad en anderen heb ik zelf opgezocht. Alles en iedereen had wel iets waarvan ik een stukje heb mogen leren. Stuk voor stuk spiegels waar ik dankbaar voor ben. En het ergste wat er kan gebeuren is dat het niet werkt toch? Dan ben je dus precies waar je al was alleen weet je dan wat niet werkt en kun je weer verder. En onthoud: It’s not about the destination, it’s about the journey✈️

✨Liefs Irene✨

16 februari 2024

"Ontspullen"

Gister kwam ik in gesprek over hechten aan spullen en aan het vasthouden aan oude patronen. Door het gesprek kwamen er gevoelens omhoog die ik dan ook heb mogen doorvoelen en onderzoeken. En wat ben ik dan weer dankbaar voor de inzichten die daaruit komen! Lezen jullie mee? Ik heb ze deze keer voor jullie in een gedicht verwerkt:

2 februari 2024

🫶🏻Ik mag er zijn🫶🏻

Graag neem ik jullie mee op reis terug in de tijd naar een herberg in het mooie Spanbroek. Het afgelopen weekend heb ik daar veel mogen leren tijdens het Reconnect with you retreat. Ik mocht volledig de ruimte nemen om naar binnen te keren. Van vrijdag tot zondag verbleef ik met 12 andere deelnemers op een prachtige plek. Naast een kerk, waar ik ieder jaar de wereld lichtjes dag mag ervaren. Naast een begraafplaats waar ik een oude vriendin mocht bezoeken. Het was een weekend waar ik al heel lang naar uitkeek. Even geen telefoon, even in een andere omgeving, even inzoomen op alles wat gezien en gevoel mag worden. Het weekend bood veel ruimte om je terug te trekken, maar ook de gelegenheid om gesprekken te voeren met de andere deelnemers en waar nodig persoonlijke coaching door de organisatoren. Lees je mee??✨

Het is vrijdag en ik word wakker met steken in mijn hoofd. Mijn lichaam is gisteravond en vannacht bezig geweest met een ‘grote schoonmaak’. Van koorts en rillen naar slijm in mijn keel. Even voel ik paniek, want wat als ik niet kan gaan! Ik voel meteen een thema omhoogkomen: het loslaten van controle. Ik had namelijk besloten met open mind het weekend in te gaan, maar ik had niet bedacht dat ik ziek zou kunnen worden. Even voel ik dat ik niet heen kan gaan en tranen komen op. ‘ Maar ik wil dit zo graag, dit heb ik nodig’. Ik besluit even goed te ademen, en bedank mijn lichaam voor het opruimen en het voelen ipv de negatieve baalgedachten. Vanavond om 17.00 uur start het weekend en die avond staat er al een spiritus breathwork op de planning. Uit ervaring weet ik dat zoiets energie kost dus ik pak mijn rust en lig de hele dag op bed of op de bank. Uiteindelijk besluit ik halverwege de dag even in te checken met Frank, die in de organisatie zit van het weekend. Samen zoomen we in en spreken we af dat ik er gewoon bij zal zijn. “ Laat de uitkomst maar los” 🤭

Ik kom om 17.00 uur aan bij de herberg en merk dat een ongemakkelijk gevoel de overhand heeft. Normaal weet ik wel hoe ik mijzelf kan neerzetten in een groep. Ik zou met volle positieve energie erin gaan! Maar deze keer, was ik in een andere staat. Door het proces dat mijn lichaam aan het doormaken was, kon ik hier even geen beroep op doen. Ik voel me moe, leeg en verloren, en dat gevoel is voor mij herkenbaar. Het spiegelt een oude herinnering. Na een ontmoeting met de groep ben ik gerustgesteld. De anderen zijn ook gespannen en even later krijgen wij een kamer toegewezen.

Een gezamenlijke kamer, die ik ‘ toevallig’ mocht delen met een vriendin van vroeger. Recent kwamen we in contact via Frank. 20 jaar geleden zagen we elkaar voor het laatst en nu mochten wij samen een kamer delen. Ook hierin voel ik wel wat zenuwen, want hoe zal het gaan? Al snel werd dit gevoel overgenomen door herkenning. Het was leuk om samen terug te kijken naar de tijd die we hadden beleefd, maar ook om elkaar mee te nemen in onze levensloop. Onze paden zijn dan wel niet gelijk, maar zoals je weet geloof ik niet in toeval. De eerste spiegels kwamen binnen en daar ben ik haar heel dankbaar voor 🙏🏻💖.

Vervolgens stond de breathwork op de planning. Mijn lichaam gaf duidelijk aan dit nog niet aan te kunnen. Maar mijn mind wilde niets missen. Maar dit weekend is mijn mind even niet belangrijk, want mijn lichaam neemt de overhand. Terwijl de anderen naar de zaal gaan installeer ik me nog even in mijn kamer. Een gevoel van leegte en eenzaamheid valt over mij heen.. Ik besluit de warmte op te zoeken beneden door met een kleedje op de bank te gaan liggen. Op de tv staat een prachtig haardvuur aan en ik mag deze tijd gebruiken om naar binnen keren. Ik voel me verdrietig, huil en voel de angst voor alleen zijn over mij heenkomen. Ik omarm dit gevoel en troost mijzelf met lieve woorden. ‘ dank je wel lichaam voor het maken van deze keuze, wat fijn dat je mij voelbaar meeneemt’. Gedachten als: nu mis ik iets of ze zijn daar aan het verbinden en ik zit hier, komen echt wel even langs. Ik bedank ze en focus mij op de zachte kant. Even later komt Micky even bij mij zitten en kunnen we samen dit stukje onderzoeken. Ik heb haar eerder ontmoet tijdens een Yin Yang Yoga en breathwork sessie en ik vind haar rustige energie fijn om nogmaals te ontvangen. Na een uurtje komt de groep langzaam terug en ik zie en voel allerlei emoties. Het was een heftige sessie geweest en er wordt door sommigen nog gereflecteerd of gevoeld. Ik kan voelen dat er iets is aangezet en de positie waarin ik mij begeef is ongemakkelijk. Ik kan niet meepraten over de sessie en heb eigenlijk ook geen energie om anderen te bevragen door mijn zieke lijf. Frank komt bij me langs en tikt een mooie boodschap aan: pas je op dat je dit weekend niet gaat redden. En ja…. zo is het ook! Ik kan in deze staat ook niet redden en het zorgt ervoor dat ik dicht bij mijzelf blijf, precies dat wat ik nodig heb. Oké zijn in het ongemak, oké zijn met niet zo zichtbaar zijn, oké zijn met een rol waarin ik mij niet snel begeef. We sluiten de avond af, gaan lekker naar boven, kletsen nog even op de kamer, en ik stap daarna in bed om te slapen. Ik val snel in slaap met de hoop dat mijn lichaam morgen al iets meer aankan.

Die nacht ben ik zo zo koud in bed🥶. De kou zit in mijn lichaam en het lukt me niet om warm te worden. De volgende dag wordt ik wel wakker zonder hoofdpijn. Dat is al heel fijn, en ik voel dat ik even een frisse neus wil halen. Samen met Marijke ga ik naar een steiger in de buurt en zitten we lekker even op een yogakussen. Ik doe de 7x7x7x7 oefening van Frank, ik besef me hoe bijzonder het is om hier te zijn. Bij terugkomt ga ik de yoga sessie in. De oefeningen laten mij nog meer in mijn lichaam zakken. Ik voel een behoefte om lief te zijn voor mijzelf. Niet teveel te vragen, maar met liefde de oefeningen en stretch op te zoeken. Terwijl Micky ons meeneemt in die verbinding zegt ze: hoe zal jouw leven eruitzien over 5 jaar? Ik voel tranen ontstaan want ik heb nog even geen idee hoe dat er dan uitziet… Ook trek ik na de oefeningen een kaart: Tijd met mijzelf. Deze boodschap is helemaal kloppend bij dat wat ik hier kom doen en de signalen die ik tot nu toe heb gehad. Mooi, ik houd van cirkels rond. Na de yoga nemen we plaats aan de eettafel en genieten we van een heerlijke plantaardige maaltijd gemaakt door Joy. Zij zal dit weekend voor ons zorgen. Ik ben onder de indruk, wat een smaken en mijn lichaam wordt dan ook echt gevoed! Ik besef me dat het zorgen voor mijn lichaam ook op deze manier aandacht mag krijgen. Door de slijm in mijn keel drink ik ook nog eens super veel. Dat wat mij normaal niet lukt lijkt hier wel een prioriteit. De hele dag is er toegang tot verse thee en ik merk dat dit voor mij heel helend voelt. Ik ondersteun mijn lichaam ermee. En ook ben ik verbaast over hoe weinig ik naar de wc moet. Het lijkt wel alsof mijn lichaam alles met open armen ontvangt. Terwijl we eten beland ik in gesprek aan tafel en wordt ik geraakt door het verhaal. Zij mocht op dat moment mijn spiegel zijn en mij herinneren aan het schuldgevoel dat ik draag rondom het eerste jaar van mijn dochter. Ik ben diep ontroerd, er zit nog iets dat gezien mag worden. Ik voel heel veel emoties in mijn lijf en na het eten trek ik mij daarom even terug. Ik kies voor de yoga ruimte en laat het gevoel er volledig zijn. Ik gebruik de short-release sessie van Frank en verwelkom het gevoel om het vervolgens in liefde los te laten. Ik neem de tijd en ruimte, wat heerlijk dat het zo kan! ✨

Op dat moment is er een optie om een vision board te maken, en daar waar ik normaal voorop sta en hier direct aan begin, laat ik dit nu aan mij voorbij gaan. Wat heb ik nu nodig? Ontspannen en mijn lichaam ruimte geven. Eerst lig ik even boven maar dit voelt toch niet goed. Ik overweeg om naar beneden te gaan. Vragen komen in mij op: Mag ik ook gewoon daar zitten en stil zijn? Mag ik me ongemakkelijk voelen? Mag ik op de achtergrond bewegen? Ben ik oké met geen 200 procent inzet? Ik kies ervoor met mijn kleedje naar beneden te gaan, en dit ongemak te omarmen. Even ‘gewoon’ liggen. Geen telefoon, geen gesprek, geen doel, gewoon er zijn. Ik pak een kaart beneden met de tekst: wees wie je bent en bewandel je eigen pad. En zo is het ook. Ik hoef hier niets.. Ik voel me onthand en verloren omdat alle mechanismen die ik normaal inzet nu niet nodig zijn en ik probeer oké te zijn in het ongemak. Wat een mooi inzicht en een cadeau aan mijzelf.💝 

Door alle emoties en tranen vanmiddag is mijn hoofdpijn weer volop terug. Straks staat er een cacao ceremonie met breathwork op de planning en ik wil hier graag aan deelnemen. In overleg kies ik ervoor om een half kopje cacao te nemen en ik ga de de sessie in. We spreken samen onze dankbaarheid uit en zetten een intentie neer. Mijn intentie is: welke blokkade zit er nog tussen mij en mijn grootsheid? Waarom durf ik nog niet in het licht te stappen, en mijzelf te laten zien? De sessie is anders als andere keren. Er is namelijk een kalme en verzorgende sfeer aanwezig en dit past helemaal bij het verzachten van mijn lichaam wat ik mag ervaren. De vraag die ik stelde bij mijn intentie wordt beantwoord: IK, ik ben zelf de blokkade. Ik zie mijzelf voor een spiegel staan en allemaal negatieve dingen tegen mijzelf zeggen. Ik voel boosheid omdat ik wil dat ze (ik als meisje) ermee stopt. Omdat ik weet dat het geen waarheid is. Ik zie hoe het meisje van toen is gaan geloven in dat wat er wordt gezegd, het word haar waarheid. Maar deze overtuigingen mag zij/ik loslaten. Dit stukje overleven is niet meer nodig. WEES LIEF VOOR JEZELF EN JE LICHAAM is de boodschap eronder. En ja, dat ga ik doen. Ik mag mijzelf elke dag vertellen hoe mooi ik ben. Ik ben dankbaar en voel de liefde voor mijzelf. Na de sessie eten we samen en beweeg ik me al iets comfortabeler door de ruimte. Het gevoel van alles is goed overheerst. Mijn lichaam is ondertussen ijs en ijskoud van binnen. Vanaf de sessie ben ik aan het bibberen en ik besluit een douche te nemen. De avond heeft een open invulling en naast wat fijne gesprekken vul ik deze met het spelen van spelletjes, ik hou ervan! Als ik boven kom praat ik nog even na met Marijke en daarna gaan we lekker slapen. Morgen staat er een ijsbad op de planning, één van de redenen waarom ik hier ben. Ik denk aan de boodschap van vandaag: wees maar lief voor je lichaam. Ik sluit mijn ogen en besluit dit advies toe te passen en morgen gewoon rustig te voelen wat goed is om te doen🫠.

Al vroeg word ik wakker en ik merk dan mijn lichaam nog aan het werk is. Een flinke verkoudheid is vannacht omhoog gekomen en ik weet het: het ijsbad is nu niet de bedoeling. Mijn lichaam op die manier bevragen voelt niet goed en ik ben verdrietig. Want dit is wat ik zo graag wilde meemaken. Ik vind het zo bijzonder om zoiets dan met deze groep mensen te mogen beleven, en nu ga ik dit stukje loslaten. Ik voel de angst voor teleurstelling, maar ook de trots in mijzelf. Want ik kies ervoor lief te zijn voor mijn lichaam, ik mag verzachten. Ik ga naar beneden en trek een kaart. Deze kaart raakt mij direct: zachtheid, harmonie en evenwicht. De boodschap die erbij hoort gaat mijn hart in, en ik ben dankbaar. Ik mag zowel zacht als sterk zijn. De anderen verzamelen zich om mij heen in badjassen en met mutsen. Ik kan er wel van genieten, ik voel de energie! Ik mag foto’s en videos maken en deze taak vind ik leuk. Ik zie hoe de groep zich warm maakt met oefeningen, hoe ze het water trotseren, hoe ze van spanning in berusting komen, en hoe ze daarna proberen warm te worden. In de herberg dans ik mee met een paar deelnemers met happy hardcore, ik ben trots op ze! Ikzelf mag het ijsbad nog een andere keer “inhalen” dus ben benieuwd hoe ik dat zal ervaren. Die middag neemt Frank ons mee in een oefening rondom Nee zeggen. In de yogazaal maken wij een cirkel en zie ik een deelnemer haar angst aangaan. Zij mag een grens maken op de vloer, iemand aanwijzen die symbool staat voor haar ervaringen en gaat daarna naar binnen. Persoon B loopt op haar af en mag pas stoppen bij een duidelijke STOP. Even zie ik mijzelf staan, en mijn ervaringen rondom pesten. Op dit moment is zij mijn spiegel, en ik zie hoe zij het aangaat, de angst voor confrontatie, de emoties van boosheid en verdriet, en ik ben enorm aangeslagen. Eigenlijk zelfs een soort paniekgevoel en vluchtreactie. Ik loop na de oefening dan ook de zaal uit. Frank vangt me op en langzaam kom ik weer in rust. Dank je wel, ik weet dat ik hierin nog iets mag bekijken. Aan het einde van de middag sluiten we af in een sharing Circle. Iedereen even aan het woord en ik merk dat ik niet precies weet wat ik moet zeggen. Dit weekend was voor mij zeer bijzonder en ik ben blij dat ik er onderdeel van mocht zijn. 

Wat er gebeurde dit weekend was dat ik niet alleen verbinding vond met het gevoel in mijn hart, maar ook verbinding met mijn lichaam. Precies wat ik nodig had💕✨.

26 januari 2024

De angst voor mijn eigen licht

Vandaag neem ik jullie mee op reis naar mijn Innerland. Ik had vanmorgen namelijk een 1 op 1 sessie bij Frank staan. Voor een sessie bereid ik me voor door een aantal vragen te beantwoorden. Bijvoorbeeld: Welke vragen en negatieve gedachten/emoties houden mij de laatste tijd het meeste bezig?

Ik kwam uit op het stukje: falen en niet begrepen worden. Maar ergens was ik niet helemaal overtuigd dat dit was waar ik mijn intentie op wilde zetten. Eenmaal bij Frank aangekomen begonnen we de sessie met een fijn gesprek en een kop thee. Samen kwamen we uit bij de intentie: VERTROUWEN. Dat is wat ik graag wil vergroten, wat ik in mijn hart wil oproepen.

We besloten de sessie meer diepte te geven door mijn hart te openen door pure cacao te drinken. Dit heb ik nog niet eerder ervaren maar ik had er gelijk een goed gevoel over. Cacao wordt door de oude Maya’s en Azteken al duizenden jaren gebruikt voor spirituele, medicinale en ceremoniële doeleinden voor innerlijk ontwaken en creatieve begeleiding. Zij gebruiken dit om verbinding te maken met het hart, liefdevolle energie te voelen en contact te maken met je intuïtie en innerlijke wijsheid. Dit gaan we combineren met een spiritus Breathwork sessie waar ik al ervaring mee heb. Ik heb er zin in .

Met een beker vol warme cacao in mijn handen spreek ik mijn intentie uit en blaas ik in het kopje. Rustig praten we verder en drink ik alles op. Ik ben gek op chocolade, alleen dit pure drankje is natuurlijk zonder toevoegingen en smaakt dan ook een beetje bitter. Daarna mag ik lekker gaan ontspannen op het bed en ga ik op reis naar binnen.

Wat heb ik ervaren? Mijn eerste reactie dat ik ‘wakker’ werd was: What the …. happend? Dit was echt wel even next level reizen en wat was het bijzonder! Ik heb ervaren hoeveel kracht en licht er in mij zit en ook waar mijn blokkades zaten. Ik heb gespeeld met mijn energie en ik voelde me super dankbaar en veilig onder begeleiding van Frank. Ik heb inzichten ontvangen, wat voelde alsof er een download in mij kwam. Ik voelde me geliefd en gesteund door alles wat ik altijd UNIVERSUM noem. Ik weet nu waar ik de komende tijd mijn aandacht en energie naartoe mag brengen. Duidelijke boodschappen kwamen binnen zoals:

- Zorg goed voor je lichaam, ga werken met een biotensor

- Verspreid de kracht en het licht dat je voelt door je hele lichaam

- Het enthousiaste kind in je mag gaan dansen met het leven

- Ga gronden, aarde, werk met cacao

- Laat stress en spanning uit je lichaam los (met trauma- en spanningsreducerende oefeningen)

- Werk met energie, speel ermee en breng het naar de delen die aandacht vragen

- WIJ ZIJN ER ALTIJD

Het laatste stuk van mijn reis was dan ook een feestje van binnen. Ik voelde me blij, vol liefde en licht en zo zo dankbaar! Bij het terugkomen in het hier en nu, voelde ik ook wel dat ik echt ver weg was geweest. Alle boodschappen heb ik gelijk kunnen opschrijven en tranen van geluk kwamen op. Samen met Frank bespraken we de reis. De kracht die ik heb gezien en gevoeld in mijzelf brachten mij namelijk ook een beetje van mijn stuk. De angst voor mijn eigen licht. Mooi om later verder in te duiken.

De intentie vertrouwen, heb ik vandaag zeker gevoeld. De rest van de middag en avond bevind ik mij nog in een andere staat/frequentie. Even geen tv, beelden of teveel prikkels. Just me, reconnected with my body. Dank je wel Frank voor deze prachtige ervaring.

20 oktober 2023